பால் கடவுள்

சாதாரணமாய் என் சொந்த அபிப்ராயங்களை பதிவு செய்யும் பழக்கமே எனக்கு இல்லை. என் அபிப்ராயம் பதிவு செய்யும் அளவிற்கு முக்கியமானதாய் எனக்கு தோன்றுவதே இல்லை....ஆனால் இன்று ஒரு முக்கியமான மேட்டர் என் கவனத்திற்கு வந்தது.

சைதாப்பேட்டை அரசு மாநகராட்சி மருத்துவனையில் ஒரு பெண்ணுக்கு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. இதில் என்ன பெரிய அதிசயம் என்கிறீர்களா? விஷயம் என்னவென்றால், குழந்தை பிறந்த உடனே அந்த தாயுக்கு போஸ்ட் பார்டம் டிப்ரெஷன் என்கிற பிரசவத்திற்கு பிறகான மனசோர்வு ஏற்பட்டு விட்டதால், அவள் சற்றும் அசையாமல், பற்களை அப்படியே இறுக கட்டிக்கொண்டு, சாப்பிடாமல், நீர் அருந்தாமல் இருக்க, தாய் பால் சுரக்காமல் குழந்தை அழ ஆரம்பித்துவிட்டான்.

இந்த நிலையில் அந்த பெண்ணுக்கு தகுந்த மனநல சிகிச்சை அளிக்க முடியாமல் அந்த மருத்துவமனைகாரர்கள் கையை விரிக்க, அந்த பெண்ணையும் அவள் குழந்தையையும் மூட்டை கட்டிக்கொண்டு, அவள் கணவன் எமர்ஜென்ஸியாய் எங்கள் மருத்துவமனைக்கு வந்துவிட்டார்.

ஞாயிற்றுகிழமை லீவு தான். ஆனால் அவசரம் என்று நான் ஓடிவந்தேன். அந்த பெண் அறுத்துப்போட்ட வாழைமரம் மாதிரி அப்படியே மயங்கி வீல் சேரில் சரிந்து கிடந்தாள். தொட்டால், தட்டினால், பெயர் சொன்னால், எதற்குமே விழிக்கவில்லை. சரி ஊசி போட்டு உசுப்பிக்கலாம், என்று குழந்தையை பார்த்தால், குழந்தை டீஹைட்ரேட் ஆகி, உடம்பில் நீர் சத்து வத்தி போய், உளர்ந்து இருந்தான். ”குழந்தைக்கு பால் குடுக்கலையா?” என்றேன்

“பிழுஞ்சி பார்த்தோம். பாலே வரலை,சர்க்கரை தண்ணீ கொடுத்தேன்”
“அதெல்லாம் கொடுக்ககூடாதே!. ஏன் அந்த ஆஸ்பிட்டல்ல குழந்தை பெத்த வேற யாராவது அம்மாகிட்ட கொடுத்து பால் குடுக்க சொல்லி இருக்கலாமே?”

“கேட்டோம். அவங்க தர மாட்டேனுட்டாங்க...” என்றார் கண்வர் ஒரு மாதிரியான குரலில்

“ஏன்?”

“நாங்க வேற சாமி கும்பிடுறோமாம், அவங்க வேற சாமி கும்பிடுறாங்களாம், அதனால் தர முடியாதுனுட்டாங்க”

“வாட் நான்சென்ஸ்” என்று நான் சொல்லும் போதே அந்த ஆசாமி நெளிந்து, “ஜாதி பிரச்சனை மேடம்” என்றார்.

பசிக்கு அழும் ஒரு குழந்தையின் உயரை காப்பாற்ற மனசில்லை, ஜாதி பற்றி பேச மட்டும் தெரிகிறது என்று எரிச்சல் சரக் என உரைத்தது....எத்தனை பேருக்கு ரத்தம் தந்து காப்பாற்றுகிறோம், எத்தனை பேருக்கு கிட்னி, ஈரல், கண் என்று உருப்பு தானம் செய்கிறோம்...இதற்கெல்லாம் ஜாதியா பார்க்கிறோம்? அந்த எல்லா விதமான தானத்திலுமாவது இழப்பு, வலி என்று ஏதாவது சில அசவுகரியங்கள் இருக்கலாம்....ஆனால் இலவசமாய் தாராளமாக சுரக்கும் பால், எந்த வித அசவுகரியமுமே இல்லாமல், சுலபமாய் கொடுத்து குழந்தையின் உயிரை காப்பாற்றலாம்...அதை செய்ய ஒரு பெண் தயங்கினாள், அதுவும் சாமியின் பெயரால் என்றால், மனிஷியா அவள் என்று தானே கேட்கத்தோன்றுகிறது!

அதற்கு மேல் இது பற்றி பேசிக்கொண்டிருக்க நேரமில்லை, குழந்தைக்கு எப்படியாவது உடனடியாக பால் தேவையே என்று, குழந்தையை சரியாக போர்தி, மூடி, அள்ளி எடுத்துக்கொண்டு, நானும், நர்சும், எங்கள் மருத்துவமனையில் பிரசவமாகி இருந்த ஒரு பெண்ணின் அறைக்கு போனோம். “இந்த குழந்தையின் அம்மாவுக்கு பாலில்லை, ரெண்டு நாளா ஆகாரமே இல்லாம குழந்தை டீஹைட்ரேட் ஆகீட்டான், நீங்க கொஞ்சம் பால் தந்தா பிழைச்சிப்பான்” என்று குழந்தையும் கையுமாய் சிக்னலில் பிச்சை எடுப்பவரை போல, நானும் சிஸ்டரும், அம்மா தாயே போட, அந்த பெண், “அய்யோ, எனக்கு பாலில்லையே டாக்டர், லாக்டஜன் தான் தர்றேன், “ என்று உடனே திரும்பி, லாக்டஜன் டப்பாவை எடுத்து எங்களிடம் கொடுத்தாள். ”எவ்வளவு வேண்ணா எடுத்துக்கோங்க”

அவள் மனிஷியே இல்லை. அந்த கணத்தில் அந்த குழந்தைக்கு அவள் தான் தெய்வம்! தெய்வம் ஆவது இவ்வளவு சுலபமாக இருக்கும் போது, சிலர் ஏன் மனிஷியாக கூட இருப்பதில்லை?